Consolación de la Filosofía - Libro V cap. 6 : 5

5. Nam quidquid vivit in tempore id praesens a praeteritis in futura procedit nihilque est in tempore constitutum quod totum vitae suae spatium pariter possit amplecti; sed crastinum quidem nondum apprehendit hesternum vero iam perdidit; in hodierna quoque vita non amplius vivitis quam in illo mobili transitorioque momento.

  • Son cuatro oraciones coordinadas, sintácticamente independientes, unidas por conjunciones copulativas (-que, quoque) y adversativas (sed, vero) :
  • (1) quidquid vivit in tempore ... in futura procedit.
  • (2) nihil est in tempore constitutum quod ... totum vitae suae spatium pariter possit amplecti.
  • (3) crastinum [spatium] nondum apprehendit, vero hesternum iam perdidit (el sujeto es quidquid vivit).
  • (4) in hodierna vita non amplius vivitis quam in illo mobili momento.
  • amplector amplecti amplexus sum : rodear, abarcar, comprender.

5. Pues todo lo que vive en el tiempo, siendo presente avanza desde el pasado hacia el futuro, y no hay nada situado en el tiempo que pueda abrazar por igual la extensión total de su vida. Sino que, no habiendo todavía alcanzado ni siquiera la del día de mañana, ya perdió la del día de ayer. Y en la vida del día de hoy no vivís los humanos más que en un inestable y transitorio momento.